Στο τμήμα «Νέα» θα βρείτε όλες τις πρόσφατες καταχωρήσεις.

Ζεϊμπέκικος. Ο μοιραίος χορός.

Tο περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό, συνέβη πριν πολλά χρόνια. Η σκηνή θυμίζει Ελληνική ταινία, αλλά δεν έχει καμία σχέση ούτε με του κινηματογράφο ούτε με ηθοποιούς. Οι πρωταγωνιστές της σκηνής απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που λίγη ώρα πριν την σκηνή δεν γνωριζόντουσαν καθόλου, ούτε είχαν κάτι κοινό να μοιραστούν ή τελικά είχαν?

Σεπτέμβριος, Φεστιβάλ πολιτικού κόμματος στην Καισαριανή, ονόματα...δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, αλλά όλοι καταλαβαίνουν. Οι ομιλίες έχουν τελειώσει, χαρτοπόλεμος και σημαίες παντού, κόσμος κάνει βόλτες, άλλος κόσμος συζητάει τα αιώνια πολιτικά άλυτα προβλήματα.

Μαζί με την τσίκνα από τα σουβλάκια στα κάρβουνα, την μυρωδιά από το ψημένο καλαμπόκι και το ζεστό αράπικο φιστίκι, η μουσική διαχέεται σε όλα τα αυτιά αρκετά παραμορφωμένη και δυνατή. Τραγούδια που τα αυτιά των παρισταμένων και των κατοίκων στην γειτονιά έχουν πολλές ώρες, ημέρες πριν έχουν συνηθίσει.

Ξαφνικά μέσα στα διάφορα επαναστατικά τραγούδια του Θεοδωράκη και άλλων, ακούγεται ένα πολύ γνωστό κομμάτι ορχηστρικό, ο γνωστός «ύμνος» της Ευδοκίας του Μάνου Λοίζου. Τα αυτιά τεντώνουν, τα λόγια στις συζητήσεις, μπερδεύονται σαν βήματα μπουρδουκλωμένα, η ένταση των φωνών πέφτει, ακούγονται κάνα δυο σφυρίγματα, σαν σε γήπεδο ένα πράγμα. Παλαμάκια ξεκινούν, άλλα στον ρυθμό, άλλα κοντά του και άλλα στο περίπου. Τι έγινε ρε παιδιά?

Κάποιοι χορεύουν με τον γνωστό όπως όπως τρόπο, αλλά κάπου στην μέση ενός κύκλου που έχει σχηματισθεί- κάποιοι έχουν γονατίσει κιόλας, ένας- ένας άντρας χορεύει.

Δεν μοιάζει χορευτής, συνηθισμένος λαϊκός άνθρωπος μοιάζει, δεν χορεύει κάνοντας εντυπωσιακά ακροβατικά, ούτε έχει όψη μοντέλου ή ηθοποιού του κινηματογράφου, όμως ο χορός του δένει με την μουσική πολύ δυνατά, μαγνητίζει και καθηλώνει τους θεατές. Κανένας δεν μιλάει, όλοι φαίνονται πολύ σοβαροί, κάποιοι εξακολουθούν το παλαμάκι αλλά με σεβασμό.

Η σκηνή χωρις την μουσική θα έμοιαζε σαν περίεργη τελετή κάτι σαν ομαδική προσευχή. Με το γέλιο της ευδοκίας στο τέλος του τραγουδιού, γίνεται ένα πανδαιμόνιο από μπράβο και σφυρίγματα, ο άντρας που χόρευε αποσύρεται από τον κύκλο πολύ σεμνά και ταπεινά, σαν να ντρέπεται για τον...χαμό που προκάλεσε.

Ένα πολύ αχνό χαμόγελο μπορεί κάποιος παρά το σούρουπο να διακρίνει στο πρόσωπό του. Ο κόσμος τώρα στα πηγαδάκια και στις βόλτες, έχει και άλλα θέματα πιο καλλιτεχνικά να συζητήσει. Ο Ζεϊμπέκικος χορός και οι σχετικές με αυτόν ιστορίες, θα γίνει για αρκετή ώρα το θέμα των συζητήσεων.

Ο άντρας που χόρεψε το όμορφο Ζεϊμπέκικο, απομακρύνεται προς το αυτοκίνητό του που έχει παρκάρει πιο κάτω στο αυτοσχέδιο πάρκινγκ του Φεστιβάλ. Ξεκλειδώνοντας για να μπει ακούει μια γυναικεία φωνή να του μιλάει, χωρίς να ακούσει καλά τι του έλεγε, στρέφοντας προς του μέρος της, βλέπει μια νεαρή όμορφη κοπέλα γύρω στα είκοσι, αλλά με πολύ σοβαρό για την ηλικία της παρουσιαστικό. Του μιλάει για τον χορό του, τον Ζεϊμπέκικο, θέλει να του εκφράσει τον θαυμασμό της για τον τρόπο που χόρεψε και πόσο την συγκίνησε αυτός.

Γνωρίζονται, λένε τα δικά τους, εκείνη ιδιωτική υπάλληλος ελεύθερη, έχει κάποια σχέση εδώ και κάποιους μήνες με κάποιο νεαρό φοβερά ποδοσφαιρόφιλο, σχέση αρκετά προβληματική και βαρετή. Εκείνος δημόσιος υπάλληλος, παντρεμένος. με ένα παιδάκι. Δυστυχώς παρέλειψε να το αναφέρει, μένοντας στο δημόσιος υπάλληλος.

Ποιος είπε ότι όλες οι ιστορίες έχουν ευτυχές τέλος? Αντάλλαξαν τηλέφωνα ξαναβγήκαν, προχώρησαν στα επόμενα στάδια, εκείνη έστειλε αδιάβαστο τον ποδοσφαιρόφιλο, αναγκάζοντας τον τελικά να της πει την αλήθεια. Η κοπέλα δεν του κράτησε κακία, τον συγχώρεσε και συνέχισαν να κάνουν παρέα, αλλά μετά από λίγες ακόμα συναντήσεις η σχέση όπως ήταν φυσικό τελείωσε και ο καθένας πήρε τον δρόμο του.

Την ημέρα που της αποκάλυψε το ένοχο μυστικό του ζητώντας συγνώμη για την τόσο δειλή συμπεριφορά του, της μίλησε και για τις ενοχές που ένιωθε και για εκείνη και για την γυναίκα του. Ομολόγησε ότι τις ενοχές του αύξανε πολύ το γεγονός ότι γνωρίστηκαν χάρη στο χορό που χόρεψε, αφού όπως της είπε ήταν δική της ιδέα να πάει σε κάποιο δάσκαλο και να μάθει αυτό το ωραίο Ζεϊμπέκικο που είδε, για να της το χορέψει στο γλέντι για τον γάμο τους.

Πέρα από τις ανομοιότητες, την ανάρμοστη σχέση και το πικρό φινάλε, δυο άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα το κοινό, συναντήθηκαν, γνωρίστηκαν και έζησαν αυτή την μικρή άτακτη περιπέτεια χάρη σε ένα χορό, στο Ζεϊμπέκικο. Δεν είναι οι μόνοι. Πολλοί άνθρωπο γνωρίστηκαν, πολλοί άνθρωποι γυναίκες και άντρες, γοητεύτηκαν μαγεύτηκαν από ένα Ζεϊμπέκικο χορό. Για πολλά ζευγάρια η αρχή της γνωριμίας τους, της σχέσης τους και της κοινής ζωής τους, ήταν κάποιο Ζεϊμπέκικο που κάποτε χόρεψε ο ένας από τους δυο.

Ένα Ζεϊμπέκικο. Μια στάση εδώ για να χορέψεις ένα Ζεϊμπέκικο...και που ξέρεις? Μπορεί και εσένα η ζωή σου να αλλάξει. Να γνωρίσεις τον άνθρωπό σου, τον άνθρωπο που μέσα στον χορό σου θα δει πράγματα, θα δει την ψυχή σου, θα δει και θα βρει το άλλο του μισό.

Η ιστορία είναι αληθινή, αλλά. προσοχή: Οποιαδήποτε ομοιότητα δεν πρέπει να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις.

Περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά την εκπαίδευση στον χορό θα βρείτε:
E-mail: info@pro-dance.gr
Στείλτε μας e-mail, γράψτε μας, τις απορίες σας. Σχεδόν άμεσα θα έχετε την απάντηση.
Μάθετε δωρεάν τα πάντα και βρείτε τον καλύτερο τρόπο εκπαίδευσης για εσάς.
Τα μηνύματα χωρίς στοιχεία (όνομα-τηλέφωνο) δεν θα απαντηθούν.